Het huwelijk van Benjamin en Emmy houdt geen stand en wordt de scheiding uitgesproken. De datum van de scheiding is niet bekend maar aangezien Benjamin de 4 in leven zijnde kinderen later mee naar Nederland neemt doet mij dit vermoeden dat Emmy weldegelijk een Inlandse vrouw was zonder rechten. Wel zal Benjamin nog jarenlang geld naar Indië sturen vanuit Nederland.
Op 26.07.1950 gaat hij over naar de Koninklijke landmacht waar hij, uiteindelijk wegens een reorganisatie, terug naar Nederland wordt gestuurd. Er staat een vermelding op zijn stamboek kaart van “einde van dienst”. Op 01.09.1950 gaat hij, vergezeld van zijn vier in leven zijnde kinderen, in Tandjong Priok aan boord van het schip de Fair Sea voor de overtocht naar Nederland. De reis duurt één maand en op 27.09.1950 komen ze in Rotterdam aan. De kinderen waren dol op hun moeder Emmy maar daar hebben ze in Indië afscheid van moeten nemen. Hoe ze dit ervaren hebben en of ze ooit nog contact met haar hebben gehad is vooralsnog niet bekend.
Op 26.05.1952 wordt er nog een constateringsbesluit gemaakt van de Koninklijke Landmacht dat Benjamin recht heeft op een pensioen met een diensttijd in het KNIL van 23 jaar, 3 maanden en 28 dagen.
Het leven in Nederland als actief militair valt niet mee en hij heeftn hulp nodig met zijn 4 kinderen. Deze hulp zoekt hij bij Stichting het groene kruis in Alblasserdam, waar hij woont, en leert hier Franciska Hermina Commu,die daar werkzaam is.
Een jaar nadat Benjamin met zijn vier kinderen in Nederland is aangekomen trouwt hij op 31.08.1951, met de 23 jaar jongere, in Utrecht op 20 november 1929 geboren Francisca Hermina Commu (mijn moeder), hij is dan 44jaar.
Benjamin en Francisca hebben eenzelfde achtergrond en alhoewel Benjamin in Nederlands-Indië geboren is en Francisca in Utrecht is Francisca op 4-jarige leeftijd met haar ouders, naar Indië verhuisd, waar haar ouders nog andere jongere kinderen hadden. Ze heeft daar haar hele jeugd verder doorgebracht om uiteindelijk op 18jarige leeftijd met de ms Boissevain op 25.03.1947 met de overgebleven broers en zussen naar Amsterdam terug te keren. De achtergrond van Francisca heeft meer overeenkomsten dan te zien is op het eerste gezicht en zal ik hier later nog op terugkomen in het verhaal van mijn moeder.
Uit dit huwelijk worden 6 kinderen geboren
- Eduard Gijsbert (Gijs) geb. 01.06.1952 te Bilthoven gest. 24.02.2018 Spijkenisse
- Eveline Ingrid (Inge) geb.03.09.1953 te Rotterdam gestorven op 09.09.2004 op de jonge leeftijd van 51 jaar in Nieuw-Lekkerland
- Edith Johanna (Joke) 05.05.1955 Alblasserdam
- Esmeralda Belinda (Linda) 02.04.1961 Alblasserdam
- Everardus Robert 05.08.1963 Alblasserdam
- Francis geboren 09.05.1968 Alblasserdam
Vader heeft duidelijk sporen van zijn KNIL-periode en het gezin is allesbehalve warm en liefdevol. Vader heeft een groot pensioen maar hier wordt niets van gemerkt in het gezin. "Hij had losse handjes en zat vol haat en agressie". Francisca is dan ook voor de wat oudere kinderen uit het eerste huwelijk een heks. Benjamin heeft een betere relatie met zijn schoonmoeder dan zijn eigen vrouw. Er wordt zelfs gesuggereerd, maar tot op heden niet bewezen, dat zijn tweede vrouw, Francisca, die ook meer dan 20 jaar jonger was, een relatie heeft gehad met Ruud (Rudi Benjamin), die maar negen jaar jonger was dan Francisca en een kind was uit het eerste huwelijk van haar man (en haar stiefzoon).
Het is dan ook best mogelijk dat de drie jongste kinderen, maar bijna zeker Esmeralda, de nazaten van Ruud zijn en niet van vader Benjamin, hetgeen alleen door een DNA test kan worden bevestigd.
Moeder heeft ook haar sporen uit het verleden en verteld hier heel erg weinig over, met name over haar periode in het Jappenkamp. Het enige wat ze ooit vertelde is dat ze een steek van een bajonet heeft gehad. Moeder is ook gewelddadig en er vallen vaak klappen. Er is geen trauma verwerking geweest en dit gezin doet dan ook denken aan en zijn vergelijkbaar met de verhalen in de boeken van Adriaan van Dis.
Het leven in Alblasserdam is voor mij dan ook geen prettige herinnering. De straat en de buurt waar wij woonden was als een getto met de toko die 1 x per week door de straten reed en waar je dan je inkopen kon doen. Moeder zette ook alle kinderen aan het werk en werden wij voor allerlei klusjes ingezet om bij te verdienen terwijl er eigenlijk genoeg geld voorhanden was.
Vader stuurde vermoedelijk geld op naar Indië en waarschijnlijk was dit afgesproken met Emmy, zijn eerste vrouw, bij de scheiding als een soort tegemoetkoming voor het feit dat hij de kinderen meenam naar Nederland. Verder waren moeder en vader heel erg gierig en was er nooit geld voor nieuwe kleding of andere nodige spullen. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn kleding afdankertjes waren van andere Indische kinderen uit de buurt.
Er was ook niet veel voor nodig of vader of moeder waren geïrriteerd en dat lieten ze dan duidelijk weten.Een anecdote van mijn zuster, dat ik niet zal vergeten is: dat ze aan het kleuren was en mijn vader daar mee ergerde. Hij riep mijn moeder er bij die venijnig op de kleurstiften ging staan zodat ze niet verder kon kleuren.
Als mijn broertje iets gedaan had wat moeder niet zinde dan riep ze mij, of één van de andere kinderen, om de bamboestok, of de mattenklopper, te halen om hem mee te slaan. Als ik of een andere broer of zus dit weigerde kregen wij ook een lel met dezelfde stok. Op 16jarige leeftijd heb ik dan ook besloten om het ouderlijk huis te verlaten en met mijn vriend, die nu al ruim 35 jaar mijn echtgenoot is, naar Zwitserland af te reizen. Hier in Zwitserland heb ik geprobeerd het leven, en de trauma’s die ik ervaren heb als kind, van mij af te zetten.
